zondag 10 november 2019

Tentoonstellingen

Getuigenissen

COEMAN Wilfried

Geboren te Kortrijk op 2.1.1939
Gestorven te Kortrijk op 13.10.2021
Abstract expressionistisch schilder
Grafiek aan de Academie van Menen

Vermeldingen en referenties:

Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, Administratie Cultuur, Afdeling Beeldende Kunsten en Musea 2003
“De Belgische Beeldende Kunstenaars uit de 19^e en 20^ste eeuw” P.Piron .Ed. Art in Belgium. Brussel.
“Kunstenaars en Galerijen. 1997” Uitg. S.I.Belgium.
“Wie is wie in Vlaanderen  2002. BRD
“Spectraal 1982” Gent.

Tweede prijs in de Prijs van het Landschap Michel Depypere - Kuurne 2006
Selectie Prijs voor Beeldende Kunsten van de Stad Harelbeke 2006
Selectie “Kunst te Kortrijk”-2004
Selectie “Prijs van het Landschap Michel Depypere” - Kuurne  1981-‘83-‘85
Selectie “KUNST IN HUIS“
Collectie ART FORUM- Antwerpen
Collectie "ARCADJA" Mercier & Cie- Lille (F)

Tentoonstellingen:

individuele:  

• UZ Gasthuisberg – Leuven - 2006

• Artothèque - Saint Cloud (Parijs) - 2006

• VC Mozaïek  - Kortrijk - 2005

• John Galt Art Gallery - Kortrijk - 2004

• Fortis - Kortrijk - 2003

• Galerie Triangle - Florenville - 1999

• Galerie M.C.F.- Brussel - 1994

• A.S.L.K.-Gent - 1991

collectieve:

• Art Track - Gent - 2015

• Centre culturel  Saint-Cloud (Parijs) - 2005

• Galerij Atmosfera Heule (Kortrijk) - 2004

• Kunst te Kortrijk ( Cultuurcentrum) - 2003

• Atelier Vanmeenen- Harelbeke - 2002

• Athena Art Gallery- Kortrijk - 1993

• Galerie du Crédit général - Brussel -1992

• J.M.Taquet Art Gallery- Brussel - 1991

Inleidingen en besprekingen:                                        

• J. DE WINTER - Kortrijk -2005

• EENHOORN-BRT1 - Freya Torfs - 1991

• P.BOSSUYT - Gent - 1991

• M.CALLENS - Kortrijk - 1988

• SPECTRAAL - Gent - 1982

• B. DEWILDE - Kortrijk - 1980

Het werk:

Zoals bij vele schilders van de Jonge Belgische Schilderkunst, door wie hij duidelijk beïnvloed werd, ontwikkelde het werk van Wilfried Coeman zich vanuit een expressionisme naar een zuiver abstracte vormgeving. Vertrekkend vanuit het landschap, komt hij door het opdelen van de vlakken tot de abstractie.

Het landschap blijft ten andere herkenbaar in veel recente werken, maar is meer een voorwendsel tot de creatie van een werk. Nochtans is deze ontstaanswijze van het werk niet overal aanwezig want de intuïtieve benadering haalt de bovenhand. Men vindt er ook vaak de suggestie van een menselijke aanwezigheid terug.

Parallel ontstaat een emotionele, organische zowel als een geometrische orde.

Eigenlijk bouwt Wilfried Coeman aan een werk waar de zuiver picturale elementen primeren, zoals het evenwicht, de structuur, het ritme en de kleur, en die uiteindelijk een raakpunt vinden op de limiet tussen de eenvoud en de meer expressieve vormgeving.

De kritiek:

“Alhoewel de gebruikte vormelementen niet te identificeren zijn met de realiteit, mogen wij Wilfried Coeman niet echt een abstract schilder noemen. We voelen er vaak nog figuratieve vertrekpunten in, een basis die in het reële huist, doch die tijdens de groei en de rijping van het creatieproces alle anecdotiek verliest, om tenslotte als schilderij louter zichzelf te zijn.

Zijn werk kan beschouwd worden als een gebied waar interferenties ontstaan tussen abstract en figuratief. Er blijven figuratieve landschapselementen naspelen in het resultaat. In veel werken voelen we de lucht aan. Er zit meestal een soort horizonscheiding in zijn composities.  Zijn tot blokken of bijna geometrische vlakken herleide elementen kunnen woningen, velden, rotsen of personen zijn.

Coeman is iemand die de verf hanteert met meesterlijk aanvoelen van harmoniërende tonaliteiten, iemand die de lijn en het vlak uiterst evenwichtig weet te doseren in functie van een totaalbeeld; iemand die verrassend spontaan ritme en evenwicht in zijn composities verzoent, iemand die ook de verf als materie weet te exploreren en diverse toepassingswijzen naast elkaar tot een expressief geheel maakt.”

(Bert DEWILDE.)
Ref. :” Kunstenaars en Galerijen.” 1997. Uitg. S.I. Belgium. Brussel.

Commentaar van de jury “Prijs van het Landschap Michel Depypere 2006”:

”Wat opvalt in het werk van Wilfried Coeman zijn de verfijnde kleurenvariaties aangebracht in delicate penseeltrekken binnen een harmonisch opgebouwd geheel die verwijzen naar geabstraheerde landschappen”.

Getuigenissen van de kunstenaar:

“ Voor mij is het  schilderij een visueel zelfstandig afgesloten gebied met een eigen werkelijkheid. Het heeft een eigen bestaan met een eigen evenwicht en een eigen zwaartekracht. Het is onafhankelijk, en het dankt tenandere zijn bestaansrecht aan deze onafhankelijkheid.  
Men moet een schilderij kunnen benaderen vanuit een intuïtieve ervaring die het bewustzijn voorafgaat. Dat houdt ook in dat men open moet staan voor een werkelijkheid die niet zomaar direct herkenbaar is, en die ontsnapt aan een wetenschappelijke of analytische ingesteldheid.  
Als schilder druk ik mij in de eerste plaats, zoniet uitsluitend, door mijn gevoelens en mijn intuïtie uit.” 

 Cataloog ‘Spectraal’ Gent- 1982.

 “ Schilderen is een eenzame bezigheid en een zeer persoonlijke ervaring.
Voor mij is het schilderen vooreerst het zoeken naar een, volgens mijn gevoel en intuïtie, eigen uitdrukking op dat ogenblik. En dat uit zich in het creëren van een persoonlijke voorstellingswijze in het ervaren en intuïtief aanvoelen van het picturale vlak:
Het explorerende in de opdeling van het vlak, het tot leven brengen van composities met louter picturale elementen, en het creëren van een ritmiek die tot de essentie van het werk gaat behoren. Het wordt een zelfstandig, afgesloten gebied, met een eigen werkelijkheid.
En die werkelijkheid, dat het schilderij is, wordt een suggestieve getuigenis van de ongrijpbaarheid van wat ons omringt, en stelt de dimensie van tijd en ruimte in vraag.
En altijd verder gaan omdat het steeds opnieuw een uitdaging is en een steeds opnieuw herbeginnen.
Maar het waarom? ”

Cataloog ‘Galerie du Crédit Général’ Brussel- 1992.

Mijn zogezegd abstracte landschappen en composities worden niet bepaald door natuurlijke, uiterlijke elementen. Het is alleen de horizonlijn en het aanvoelen van de hemel die er een landschap van maken. Het is een evocatie van de wereld langs deze herkenbare elementen van het landschap. Het ligt op de grens tussen het reële dat nu is, en het tijdloze.
Wat ik zoek te bereiken met mijn werk is het op gang brengen van een innerlijk proces door de ervaring van het picturale vlak. Dat is een uitnodiging tot de ervaring van ruimte en tijd, de ervaring van de oneindigheid van de ruimte en van het tijdloze.
Dat is ook, in het afgesloten zelfstandig gebied dat een schilderij is, de ervaring van de eenheid van geest en  materie.

Kunst heeft veel te maken met levensdrang: het is een scheppende kracht.
Het is een vorm van overleven: een creatieve kracht stellen tegenover de dood, het bewustzijn stellen tegenover de leegte. Waarom ik schilder is misschien de nood om getroost of gered te worden door de kunst: het is een zingeving, het invullen van een leegte. Of juist uitdrukking geven aan de leegte die ontstaat doordat wij ons als mens bewust zijn van het ongrijpbare van ons bestaan tegenover de tijd en de ruimte.

Daarover gaat mijn werk.
En dan is het een kwestie van gevoel en intuïtie.
Als je schildert moet je niet meer nadenken, mag je niet meer nadenken. Het is de sfeer die gecreëerd wordt door het werk dat op de eerste plaats komt.
Eigenlijk is mijn werk een introverte, meditatieve kunst.
Ik wil geen boodschap of verhaal brengen; er geen politieke, sociale of filosofische betekenis aan verbinden. Vandaar ook mijn allergie voor titels.
De schilderkunst moet het doen met de materie en de waarden die ervan uitgaan, zoals vorm, kleur, toonwaarden, ritme en evenwicht. Ook de drager en de verf als materie spelen hun rol.

Dat alles klinkt misschien wat zwaarwichtig, maar dat is het niet; dat is zeker niet de bedoeling. Er is evenveel plezier mee verbonden: het is evenzeer een spel: het plezier hebben aan het creatieve spel van het schilderen is een uitzonderlijke beleving.
En toch blijft het; zoals elk spel, ook een strijd, een gevecht in het beheersen van de materie om te komen tot een expressie van het gevoel dat steeds het uitgangspunt is.

Voor de rest moet je een schilder laten schilderen, en zijn werk met een open oog bekijken, om te zien en te ontdekken. Je moet een zekere onschuld of zelfs naïviteit kunnen bewaren zodat je kunt kijken en zien, en beleven. Zo beluisteren wij ook muziek. We gaan niet analyseren terwijl we luisteren, want dan gaan we alles vernielen.
Alles wat waardevol is in het leven, en zeker in de kunst, is een kwestie van gevoel.
Het belangrijkste is dat de dingen echt zijn, en dat voelen we aan. Tenminste als we ons niet afsluiten voor een uitdrukkingsvorm die de realiteit overstijgt en een transcendente dimensie geeft aan de dingen en aan onze zintuigen.

Wilfried  COEMAN
25.03.03.